Ecclesia de Eucharistia

 

 

 

         Całe życie sakramentalne Kościoła oraz każdego chrześcijanina osiąga swój szczyt i pełnię w Eucharystii, w której z woli Chrystusa uobecnia się nieustannie na ołtarzach Jego zbawcza ofiara krzyża. „Do końca ich umiłował” (J 13,1). Jan Ewangelista posłużył się tymi słowami w opisie Ostatniej Wieczerzy. Jezus „do końca” umiłował swych uczniów, a zarazem „do końca” objawił im swoją miłość w sakramencie Eucharystii. W nim dalej pragnie udzielać wierzącym swej mocy, by również oni mogli w pełni kochać i żyć Ewangelią. Jan Paweł II, który w centrum swego nauczania postawił osobę Jezusa Chrystusa Odkupiciela człowieka, w swoich dokumentach często mówi o Eucharystii. Ukoronowaniem i swoistym kompendium nauczania Jana Pawła II o Eucharystii jest nowa encyklika Ecclesia de Eucharistia, podpisana przez Papieża podczas Mszy św. Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek w dwudziestym piątym roku pontyfikatu. Encyklika zawiera wykład nauki Kościoła o Eucharystii tajemnicy wiary i sakramencie jedności, o kapłaństwie służebnym oraz łaskach i darach, jakie otrzymują ci, którzy czynnie, świadomie i pobożnie uczestniczą w celebracji eucharystycznej.
 

           Papież na pierwszych stronach encykliki mówi o tym, co jest fundamentem chrześcijańskiego nauczania: „Kościół rodzi się z tajemnicy paschalnej” (EE 3). Tajemnica ta jest celebrowana w każdej Mszy św. Kościół bierze się z Eucharystii, bez niej by go nie było. Encyklika uwrażliwia coniedzielnego uczestnika Eucharystii na Jej wyjątkową rzeczywistość ,wobec której należy wyrazić szacunek i która przekracza nasze oczekiwania. Do tej wrażliwości trzeba dorastać. Pierwszym fundamentalnym poziomem jest uczestnictwo: wykonywanie gestów, które są do wykonania, wypowiadanie słów, które są do wypowiedzenia, słuchanie tych, które wypowiada kapłan. Drugi etap to troska, by dobrze przeżywać czytania, czyli liturgię słowa. Będzie się to wyrażało w zadbaniu o to, by wcześniej przeczytać czytania na daną niedzielę i pomodlić się chwilę. Następnym etapem będzie zrozumienie modlitw, gestów i znaków, które dokonują się w trakcie liturgii, próba nadania im swojej interpretacji. Zamiarem Jana Pawła II jest rozbudzenie w Kościele „eucharystycznego zdumienia” (EE 6), wyrażenie „pełnego adoracji zdumienia wobec niezmierzonego daru Eucharystii” (EE 48). Papież przypomina przede wszystkim nauczanie Kościoła, począwszy od wieczernika, poprzez pierwsze wieki chrześcijaństwa, średniowiecze ( szczególnie obficie cytowany jest tu św. Tomasz z Akwinu), okres reformy trydenckiej, aż po dzień dzisiejszy. Barwności tekstowi encykliki dodaje piękna kolekcja cytatów starożytnych Pisarzy i Ojców Kościoła (np. Ignacy Antiocheński określający Chleb eucharystyczny jako „antidotum na śmierć” EE 18) oraz silne podkreślenie wschodniej (także słowiańskiej) tradycji liturgicznej. Novum są także elementy intymności w oficjalnym „liście okólnym”, w którym Autor zawarł wiele osobistych wyznań.

  

        Dokument narodził się z wielkiej troski Ojca Świętego Papieża Eucharystii o ten skarb najcenniejszy, który Kościół otrzymał z rąk i z Serca swego Boskiego Założyciela. „Każdy krok ku świętości pisze Jan Paweł II każde działanie podjęte dla realizacji misji Kościoła, każda realizacja programów duszpasterskich winny czerpać potrzebną siłę z Tajemnicy eucharystycznej i ku niej się kierować jako do swego szczytu. W Eucharystii mamy Jezusa, Jego odkupieńczą ofiarę, mamy Jego zmartwychwstanie, mamy dar Ducha Świętego, mamy adorację, posłuszeństwo i umiłowanie Ojca. Jeżeli zaniedbamy Eucharystię, jakże będziemy mogli zaradzić naszej nędzy?” (EE 60).
 

 

ks. Zbigniew Stokłosa