Naśladować Chrystusa to żyć według Błogosławieństw

          Wielkanoc to wielkie przejście Jezusa przez bramy śmierci do całkiem nowego życia. W czasie tych Świąt czcimy zmartwychwstałego Pana, Zwyciężcę śmierci. Człowiek wszczepiony w Chrystusa, naśladujący Go, złączony z Nim, przeżywający z Nim Święta Zmartwychwstania również duchowo zmartwychwstaje do nowego życia. Taki portret zmartwychwstałego, nowego człowieka opisują w Ewangelii Św. Mateusz i Łukasz. Człowiek zmartwychwstały to człowiek z Błogosławieństw. Jezus w Ewangelii aż osiem razy powtarza „Błogosławieni jesteście…”, tymi słowami wzywa nas do radości i dziękczynienia. Radość, o której mówi Jezus wydaje się paradoksalna; bo to ubodzy są szczęśliwi, a nie bogacze, następnie cierpiący, cisi, pokorni, spragnieni sprawiedliwości, wprowadzający pokój, ludzie czystego serca, miłosierni i prześladowani. Życie człowieka z Błogosławieństw znajduje się pomiędzy ubóstwem a prześladowaniami; tak jak życie Chrystusa rozwija się pomiędzy Betlejem a Golgotą. Człowiek Błogosławieństw nie jest chroniony przed cierpieniem i dlatego nie można oddzielić Błogosławieństw od Krzyża.

         Popatrzmy z wdzięcznością i wiarą na Krzyż, ten prosty, który wisi na ścianie i ten, którym naznaczony jest każdy dzień naszego życia. W tym Krzyżu spotkamy Zbawiciela, który włączył już nasze cierpienie w swój miłosierny plan zbawienia i krok w krok idzie z nami, pochyla się, podnosi nas, umacnia, pociesza, … i najlepiej rozumie. „Błogosławieni ubodzy w duchu”(Mt 5,3) Ubogi Jezus, Maryja, Józef, pasterze, cały korowód głuchych i ociemniałych, chromych i paralityków, chorych i grzeszników, mają pierwsze miejsce w Królestwie. Jezus kocha ubogich, przyjmuje ich i dzieli ich los, o sobie mówi „uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11, 29) Potem na Krzyżu jest ogołocony całkowicie, pokazuje swoją głębię w ubóstwie wewnętrznym. Jezus jest „Ubogi w duchu”, tzn. jest ubogim Boga, czyli pokorny i cichy względem Boga i ludzi. Jezus patrzy w serce biednego i bogatego, aby zobaczyć, co się w nim kryje. To serce liczy się dla Jezusa. Serce bogatego, który potrafi podzielić się swoimi dobrami i serce biednego, który często wskutek niesprawiedliwości cierpi niedostatek, ale za to jest mu łatwiej być bliżej Boga.

        „Błogosławieni cisi” Cichość, o której mówi Jezus, nie jest cechą charakteru, temperamentu czy szorstkości. Jest ona darem Boga, owocem Ducha Świętego (Gal.5,23). Nikt od urodzenia nie posiada cichości, nie zdobywa też jej swoim wysiłkiem. Jest to ofiarowany dar Boga, o który trzeba prosić. Np. Pismo Św. mówi, że „Mojżesz zaś był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi” (Lb 12,3); (Bóg) Uświęcił go przez wierność i łagodność i wybrał spomiędzy wszystkich żyjących” (Syr 45,4). Trzeba być cichym względem Boga, innych „nie szukać swego” a przede wszystkim być cichym względem siebie. „Błogosławieni ci, którzy się smucą” Pismo św. mówi, że grzech jest powodem smutku i to przygnębienie ma sens, bo z głębi smutku człowiek woła do Boga, (Który z powodu grzechu się oddalił) błagając o Jego powrót i radość nawrócenia. Jezus płakał nad Jerozolimą i swoim ludem. Upadał pod brzemieniem smutku w Ogrodzie Oliwnym na widok wielkości winy i ogromu mąk koniecznych do pojednania. Smutek, który prowadzi do nawrócenia ma sens. Nie może to być rozpacz Judasza, który nie chciał uwierzyć w możliwość przebaczenia.

         „Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości”. Wszyscy jesteśmy uczuleni na niesprawiedliwość. Niemal codziennie jesteśmy świadkami nadużyć władzy państwowej, gwałcenia podstawowych praw człowieka, nierównego podziału dóbr tego świata i innych. Sprawiedliwość Boga jest miarą miłości. Jezus jest sprawiedliwością Boga dla wszystkich ludzi. Sprawiedliwość ta wyraża się we wszystkich aspektach życia, pochodzącego od Boga wyraża się w harmonii, nieskazitelności, pełni życia, w miłosierdziu i przebaczeniu.

         „Błogosławieni miłosierni” Bóg jest miłosierny. Miłosierdzie jest ogniem płonącym w sercu Boga. Jest to rodzaj ubóstwa duchowego opartego na współczuciu i przebaczeniu. To samo odnosi się do człowieka, bo „Miłosierdzie człowieka nad jego bliźnim, a miłosierdzie Pana nad całą ludzkością” (Syr 18,13). „Oby nie było na świecie żadnego brata, który patrząc wam w oczy błagał o miłosierdzie, a nie uzyskał miłosierdzia choćby grzeszył często i ciężko. Nawet gdyby nie prosił o miłosierdzie, ofiarujcie mu je.” (Kwiatki Św. Franciszka)

        „Błogosławieni czystego serca” Ubóstwo uwidacznia się poprzez czystość serca. Czystość serca wyraża się w pokornej spowiedzi istoty ludzkiej, stojącej przed swym Bogiem. Czystość serca jest darem Boga i to Jego trzeba o nią prosić. „Stwórz o Boże we mnie serce czyste” (PS. 51,9).

        „Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój” Jezus powiedział „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję (J 14,27) Bez Jezusa nigdy sami nie zbudujemy pokoju, tak bardzo upragnionego. Pokój jest darem Boga, owocem Ducha Św. codziennie módlmy się o pokój. Najpierw należy prosić o pokój w swoim sercu z samym sobą. Należy siebie zaakceptować, swoje życie, codzienność, przyrodę. Następnie należy akceptować innych takimi, jacy są, nie mówić o nich źle, nie porównywać, rozstrzygać konflikty drogą dialogu, czynić pierwszy krok do porozumienia w przekonaniu, że „przebaczyć” przewyższa „mieć rację”. Pokój oznacza również na zaśnięciu w Panu i „Odpoczynku w Nim”, gdy tymczasem doczesne szczątki ukryte w ziemi oczekiwać będą dnia Zmartwychwstania, aby żyć z Nim wiecznie.

        „Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was”. W całej swej historii Kościół ciągle był prześladowany. Prześladowanie jest czymś więcej niż udziałem w cierpieniu, atakuje ludzi Kościoła za to tylko, że są sprawiedliwi. Taki los spotkał Jezusa, apostołów, męczenników i taki dotyczy wszystkich wiernych chrześcijan. Prześladowania są wynikiem walki dobra i zła, Baranka i smoka. To cierpienie nie jest zbędne. Jezus powiedział, że przyniesie owoc tak jak ziarno, które wpada w ziemię i obumiera. Niech te Błogosławieństwa będą dla nas jakby zwierciadłem, które pozwoli nam ujrzeć, kim już jesteśmy i kim możemy się stać, niech będą również dla nas wezwaniem do wyboru pewnego kierunku życia.

Halina Dzięgło