Kobieta w Kościele i świecie

 

           „Stworzył...Bóg człowieka na swój obraz ... stworzył mężczyznę i niewiastę" (Rdz 1,27) - tak rozpoczyna się historia rodzaju ludzkiego. Akt stworzenia człowieka jako mężczyzny i kobiety zakłada ich osobową godność. Oboje zostali ukształtowani na obraz i podobieństwo Boże. Są zatem sobie równi, a przez swoje zróżnicowanie i komplementarność fizyczną, moralną i duchową działają wspólnie dla dobra małżeń­stwa, rodziny, społeczeństwa i Kościoła.

           Warto zastanowić się nad rolą, jaką ma do spełnienia kobieta we współczesnym Kościele i w świecie. Bardzo długo była ona niedoceniana i pomniejszano jej znaczenie, również w Kościele. A przecież dzisiaj to właśnie kobiety dominują, gdy chodzi o udział w życiu parafii - to one przede wszystkim uczestniczą w codziennej Eucharystii i nabożeństwach, czynnie angażują się w różnego rodzaju ruchach, gru­pach i wspólnotach. Niejednokrotnie to właśnie na nich spoczywa troska o życie religijne rodziny i wychowanie dzieci w wartościach ewangelicznych.

        Potrzebę doceniania roli kobiety we współczesnym Kościele zauważono podczas Soboru Watykańskiego II: „Ponieważ zaś w naszych czasach kobiety biorą coraz żywszy udział w całym życiu społeczeństwa, dlatego jest sprawą wielkiej wagi większe ich uczestnictwo także w różnych dziedzinach działalności apostolskiej Kościoła" (Dekret o apostolstwie świeckich „Apostolicam actuositatem" 9)

        Pan Jezus nie powołał kobiety do apostolskiej posługi właściwej Dwunastu, a ściślej do urzędu kapłaństwa. Kobiety jednak towarzyszyły Chrystusowi i Apostołom w ich posługiwaniu („A było z Nim [z Jezusem] Dwunastu oraz kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia" Łk 8,2-3). Kobiety stały pod krzyżem („Wszyscy Jego [Jezusa] znajomi stali z daleka; a również niewiasty, które Mu towarzyszyły od Galiei, przypatrywały się temu". Łk 23. 49). kobiety uczestniczyły w pogrzebie Chrystusa („Były przy tym niewiasty, które z Nim [z Jezusem] przyszły z Galilei. Obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone ciało Jezusa" Łk 23, 55), one również w niedzielny poranek otrzymały i przekazały radosną wieść o zmartwychwstaniu Pana („W pierwszy dzień tygodnia [niewiasty] poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. [...] A były to Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba; i inne z nimi opowiadały to Apostołom" Łk 24,1.10) Kobiety też wraz z apostołami trwały w Wieczerniku na modlitwie oczekując zesłania Ducha Świętego („Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją. Matką Jezusa i braćmi" Dz 1,14)

         W pierwotnym Kościele kobiety podejmowały wiele zadań związanych z ewan­gelizacją. Św. Piotr w swoich listach wymienia kobiety pełniące różnorakie funkcje. Papież Paweł VI podkreślił rolę, jaką od­grywały kobiety w kościele od samych jego początków: „Jeśli świadectwo Apostołów stanowi podstawę Kościoła, to świadectwo kobiet przyczynia się w ogromnej mierze do podtrzymania wiary chrześcijańskich wspólnot".

        Ojciec święty Jan Paweł II porusza­jąc w adhortacji „Christitideles laici" zagadnienie misji kobiety w Kościele i w świecie, napisał: „Należy [...] przemyśleć sprawę udziału kobiet w radach duszpasterskich diecezji i parafii, a także w synodach diecezjalnych i synodach partykularnych. [...] Kobiety, które już pełnią bardzo doniosłą rolę w przekazywaniu wiary i wykonywaniu wszelkiego rodzaju posług w życiu Kościoła, powinny zostać włączone do przygotowywania dokumentów duszpasterskich i ini­cjatyw misyjnych, oraz uznane za współpracownice misji pełnionej przez Kościół w rodzinie, w środowisku pracy i w społeczeństwie".

         Papież wymienia ponadto dwa podstawowe zadania spełniane przez kobiety. Pierwszym z nich jest nadanie pełnej godności życiu małżeńskiemu i macierzyńskiemu. Tutaj prawdziwym wzorem dla kobiet jest Maryja, Matka Odkupiciela. „Kobieta spoglądając na Maryję, odkrywa w Niej sekret godnego przeżywania swej kobiecości i prawdziwego realizowania siebie. W świetle Maryi Kościół widzi w kobiecie odblaski piękna, które odzwierciedla najwznioślejsze uczucia, do jakich zdolne jest serce ludzkie: całkowitą ofiarę miłości, moc, która potrafi znieść największe cierpienia, bezgraniczną wierność, niestrudzoną aktywność, umiejętność łączenia wnikliwej intuicji ze słowem pociechy i zachęty („Redemptoris Mater", 46).

          Drugim zadaniem kobiety, na które zwraca uwagę Jan Paweł II jest zapewnie nie kulturze moralnego wymiaru, czyli tego, co czyni ją godną człowieka, w jego życiu osobistym i społecznym. „Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc" (Rdz 2,18). Można by powiedzieć, że w ten sposób Bóg Stwórca zawierzył kobiecie człowieka. Zawierzył go oczywiście wszystkim ludziom, ale w sposób szczególny kobiecie, bowiem właśnie ona ze względu na swoiste doświadczenie macierzyństwa, zdaje się być obdarzona specjalną wrażliwością na człowieka i na wszystko, co składa się na jego prawdziwe dobro, począw­szy od podstawowej wartości, jaką jest życie. Jakże wielkie są możliwości i jak wielka odpowiedzialność kobiety w tej dziedzinie w czasach, gdy rozwój nauki i techniki nie zawsze jest inspirowany i odmierzany prawdziwą mądrością, co grozi nieuchronną „dehumanizacją" ludzkiego życia zwłaszcza wtedy, gdy wymaga ono większej miłości i bardziej wielkodusznej akceptacji". ( Christitideles laici", 51)

       Praca zawodowa kobiety jest dziś zjawiskiem codziennym. Na tym polu również kobiety wykorzystują swoje liczne talenty, umiejętności i predyspozycje. Ważne, by nie były dyskryminowane ze względu na swą płeć i szczególną rolę, którą pełnią jako żony i matki. Tutaj również papież dopomina się o szczególne poszanowanie godności kobiety:,, Prawdziwy awans społeczny kobiety wymaga takiej struktury pracy, aby kobieta nie musiała zań płacić rezygnacją ze szkodą dla rodziny, w której jako matka posiada rolę niezastąpioną". („Laborem execens", 19).

Monika