Współczesna Ewangelizacja

            W czasie praktyki katechetycznej zapytałam uczniów klas ósmych, czy zdarza im się czasami czytać gazety o treści religijnej, słuchać audycji radiowych tego typu lub oglądać je w telewizji. Prawie każ­da klasa zareagowała dziwnymi uśmiechami lub po prostu głośnym śmiechem. Nie był to bynajmniej oznaki radości w związku z zaproponowanym tematem, dość chyba zresztą ciekawym. Tym bardziej, że jako przykład uczniowie od razu podawali program Ziarno, nie powstrzymując się przy tym od ciętych uwag zarówno na temat samego programu, jak i prowadzącej go siostry. Przez moment miałam wrażenie, że znalazłam się w pierwszej, może drugiej lub trzeciej, klasie szkoły podstawowej. Po próbie zrobienia w jednej z grup młodzieży statystyki, dotyczącej zainteresowań uczniów prasą, radiem i telewizją, jako nośnikami wiedzy religijnej, pewnych wartości, ciekawostek, rozrywki, nie miałam już żadnych wątpliwości, że sytuacja przedstawia się bardzo źle. Po drugiej próbie statystyki wyniki też były przygnębiające, nie odważyłam się już więcej pytać uczniów o ich zainteresowania mediami Katolickimi. Zaczęłam zastanawiać się. czy można wypowiadać się na temat, na który się nic nie wie. Według mnie nie ale wiek  uczniów nie miała problemu z dys­kusją, a raczej z krytyką prasy, radia i audycji telewizyjnych, mówiących wpraw­dzie o wielkich dziełach Boga. ale także o codziennym życiu, radościach, problemach i pytaniach nurtujących każdego człowieka. W konsekwencji rodzą się liczne wątpliwości i nieporozumienia, bo brak jest źródła wiedzy adekwatnej do rozwoju psy­hicznego młodego człowieka efekt końcowy jest taki, że w ósmej klasie jedynym programem religijnym przychodzącym uczniowi na myśl jest Ziarno, przeznaczone dla dzieci w wieku przedszkolnym i młodszych klas szkoły podstawowej. Tymczasem rozwój człowieka musi być rozwo­jem stałym i wszechstronnym, obejmującym zarówno intelekt jak i pogłębianie religij­ności. Zapobiegnie to częstym sytuacjom, gdy, na przykład, osoby chcące zawrzeć związek małżeński nie wiedzą o Bogu i Kościele nic więcej niż dzieci przystępujące do I Komunii Św. Wyłącznie dbanie o rozwój własnej osobowości gwarantuje nam ciągłe odkrywanie tkwiących w nas potencjalności i dążenie do pełni człowieczeństwa. Jeżeli rozwój ten będzie wyłącznie erudycyjny, to prędzej lub później zrodzi się w nas pytanie o sens życia. Czasopisma i audycje religijne pozwalają dojrzale spojrzeć na własną egzy­stencję i miejsce, jakie w naszym życiu przy gotowaliśmy, a może jedynie jakie pozostawiliśmy. Bogu. Gazety i programy przezna­czone dla młodzieży wcale nie są ponad miarę poważne. Mówią nie tylko o Piśmie Świę­tym i Bogu, ale także o świecie wciąż zmienianym przez człowieka, o odkryciach, zainteresowaniach, ciekawych ludziach, spotkaniach, rekolekcjach, rozrywce itp. Najbardziej znane czasopisma dla młodzieży to List, Droga, zaś programy telewizyjne - Raj, a także, przeznaczone już dla wszystkich, Credo, W kręgy wiary, Czasy, Słowo na niedzielę. Każdy z tych programów ma inny charakter, można więc zna­leźć coś dla siebie, naprawdę warto. Podam prosty przykład. W pewien sobotni wieczór włączyłam telewizor i akurat rozpoczynał się program Słowo na niedzielę. Po raz ko­lejny usłyszałam fragment Ewangelii, mó-wiący o tym, że żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Być może nie odkryłabym tych słów na nowo, gdyby nie obraz niesamowicie trudnych warunków seminarium w Rosji, gdzie w zrujnowanym po­mieszczeniu kilku młodych mężczyzn kształci się i formuje, by, będąc franciszka­nami, służyć innym ludziom. Dojrzałość duchowa polega chyba właśnie na ciągłym odkrywaniu Ewangelii i nieustannym pogłę­bianiu tego, co może czasami wydawać nam się zbyt oczywiste. Pozwoli nam to unik­nąć rutyny i niebezpiecznego złudzenia, że już wszystko wiemy. Dzięki temu być może nie poprzestaniemy na Ziarnie, ale wyda­my obfite owoce.

Agnieszka